Już w starożytnych czasach toczono bitwy morskie. Wygląd ich bardzo jednak odbiegał od obecnego. Starano się prowadzić taką samą taktykę walki jak na lądzie. Przy użyciu odpowiednich kotwic przyciągano statek przeciwnika w celu jego abordażu. Ponieważ walka była taka sama jak na lądzie to i uzbrojenie było takie samo. Dopiero w XVII wieku zaczęły pojawiać się różnice. Spowodowane to było wzrostem znaczenia marynarki w połowie XVII wieku i specjalizacją taktyki bitew na morzu. Broń palna jaka występowała w tamtym okresie pozwalała na oddanie tylko jednokrotnego strzału, po czym stawała się bezużyteczna.W początkach XVIII wieku podstawowym celem bitew morskich było zdobycie statku przeciwnika i wcielenie go do własnej floty dlatego tak popularne stały się walki na szable na pokładzie okrętów. Głownie wykonywane były albo z żelaza albo ze stali. Ponieważ ani jeden ani drugi materiał nie był odporny na działanie wody morskiej, pokrywano czarną farbą zarówno rękojeść jak i głownię. W niektórych odmianach np. kordach stosowano srebro jako materiał na rękojeść ze względu na odporność na korozję.
Pierwszą bronią szeroko używaną przez oficerów był "smallsword" czyli mały rapier. Była to broń przeznaczona raczej do zadawania ran kłutych. Została szybko wyparta przez tzw. kordelas wojskowy. W początkowym okresie była to broń o krótkiej głowni, często ozdabiana symbolami o tematyce morskiej a jej charakter był raczej ozdobny. Z czasem wydłużono głownię. Od XVII wieku spotyka się ją pod nazwą szabli myśliwskiej, ze względu na rysunki scen myśliwskich umieszczone na głowniach. Większość głowni szabel europejskich produkowano w Niemczech, ze względu na możliwości zakładów produkcyjnych i niską cenę. Kordelas często jest utożsamiany z walkami piratów, co jest błędnym założeniem, gdyż pojawienie się tej broni datuje się na wiele lat po czasach piratów.
Należy zwrócić uwagę na ciekawy fakt bardzo szybkiego rozpowszechniania się wszelkich modernizacji lub nowych rodzajów broni wśród załóg statków, nawet tych wrogich. Spowodowane to było prawdopodobnie przejmowaniem ładunków i uzbrojenia zdobytych statków a także swoistym braterstwem ludzi morza.

Charakterystyka poszczególnych rodzajów broni białej:

Kordelas
Projekt powstał w oparciu o szablę kawaleryjską. Długość szabli nie przekraczała 75 centymetrów, zdobiona była bogato w motywy marynarskie. Początkowo przeznaczony dla poborowych w dalszym okresie podstawowy oręż u oficerów. Pierwszy regulaminowy kordelas powstał w 1789 roku na zamówienie Brytyjskiej Marynarki Królewskiej z przeznaczeniem masowym dla żołnierzy jako niedroga broń w wojnach napoleońskich. W 1814 zmieniono konstrukcję poprzez łagodne wygięcie głowni od rękojeści do sztychu, przy okazji skracając jej długość do 65 cm. Kabłąk przyjął owalny kształt, zwiększono jelec.

Szabla marynarska
Stanowiła morski odpowiednik szabli lądowej wojsk kawaleryjskich. Długość głowni poniżej 75 cm.

Kordzik
Początek tej broni datuje się na wojnę amerykańską o niepodległość. Była to broń oficerska wytwarzana w początkowym okresie ze złamanych szabel które ostrzono. Stanowiła uzupełnienie uzbrojenia. Długość głowni 30-40 cm. W 1800 uznany został za oficjalną broń Królewskiej Marynarki Wojennej. Można dyskutować nad przydatnością tej broni, ale stanowiła ona pewnego rodzaju wyróżnienie rangi dla oficerów.

Kord
W początkowym okresie była to tania, tandetnie wykonana szabla. Głownia o długości 60 do 70 cm, smukła lekko zakrzywiona. Używana przez piratów.

Szabla myśliwska
Odmiana Korda, nazwę swoją zawdzięczająca bogatym zdobieniom motywami myśliwskimi. Długość głowni 50 cm o bardzo łukowatym kształcie.

A jak to wygląda i wyglądało w naszej Marynarce Wojennej.
Szabla oficerska marynarki wojennej wz. 1927. Konstrukcja pałasza z rękojeścią wzorowaną na szabli oficerskiej wz…1921/1922. Używana w służbie garnizonowej i do munduru galowego.
Szabla polska oficerska wz. 1976 została opracowana przez Wojciecha Zabłockiego w oparciu o wzory polskich szabel husarskich z XVII wieku w dwóch rodzajach: dla wojsk lądowych i dla wojsk marynarki wojennej. Charakteryzowała się prostą głownią (konstrukcja pałasza). Na zastawie zewnętrznego płazu wytrawiony jest znak polskiego orła oraz napis "Honor i Ojczyzna". Charakterystyczna pochwa wykonana z czarnej skóry posiadająca ozdobne okucia oraz głęboki trzewik z ostrogą. Szabla ta została wprowadzona do uzbrojenia Marynarki Wojennej w 1977 roku. Głownia wykonana ze stali polerowanej, oba płazy szlifowane. Długość 94,7 cm, waga 640 g. 
W Polsce okresu międzywojennego, do 1939 roku obowiązywał paradny, regulaminowy kordzik oficerów i podoficerów marynarki wz. 24.

Charakteryzował się białym kościanym trzonem oraz ornamentem liści laurowych na pierścieniu rękojeści i okuciach pochwy. Obecnie stosowane są wz. 54 wzorowany na wz. 24 z charakterystycznym motywem Krzyża Grunwaldu z kotwicą.

Zapraszam też na stronę www.nozyk.org gdzie zagadnienia białej broni rozpisane są dużo szerzej: