HOLANDIA

Flaga Holandii

jest jednym z symboli państwowych Królestwa Niderlandów.




Flaga została przyjęta oficjalnie dekretem królowej Wilhelminy 19 lutego 1937 roku, jednak była w użyciu już od XVI wieku. Kolory pomarańczowy, biały i niebieski były barwami noszonymi przez wojska księcia holenderskiego Wilhelma I Orańskiego hrabiego von Nassau w okresie wojny Holandii o niepodległość. W XVII wieku zamiast koloru pomarańczowego zaczął być używany także czerwony, prawdopodobnie dlatego, że używany barwnik pomarańczowy nie był trwały i z czasem zmieniał barwę na czerwoną.
W 1653 Stany Generalne wprowadziły rezolucję nakazującą zastąpienie koloru pomarańczowego w trójkolorowej banderze książęcej, kolorem czerwonym. Był to niewątpliwie policzek dla książąt orańskich (kolor pomarańczowy był tradycyjnym kolorem książąt orańskich). Decyzja o zamianie pomarańczowego pasa na czerwony jeszcze przez wiele lat była punktem spornym pomiędzy zwolennikami książąt orańskich, a regentami dążącymi do zwiększenia wpływów Stanów Generalnych kosztem ograniczenia władzy książąt orańskich pełniących funkcję stadhoudera.
Skutkiem wprowadzenia powyższej rezolucji przez Stany Generalne są występujące zamiennie w wielu opracowaniach bandery pomarańczowo-biało-niebieskie i czerwono-biało-niebieskie.
Kwestia ta jednak jeszcze przez dwa stulecia nie była prawnie rozstrzygnięta, aż do dekretu królowej z 1937 roku, który rozstrzygnął kontrowersję na rzecz czerwieni. Reminiscencją dawnego wyglądu flagi holenderskiej była obowiązująca w latach 1928-1994 flaga RPA o barwach pomarańczowo-biało-niebieskich, która miała nawiązywać do bandery statków które przywiozły na Przylądek Dobrej Nadziei holenderskich osadników z XVII wieku. Flaga Holandii jest jedną z najstarszych flag państwowych i narodowych w Europie, jest niewątpliwie jedną z pierwszych, które już w XVII i XVIII wieku były postrzegane jako symbol narodu, a nie tylko jako symbol władcy i jego marynarki wojennej.

Herb Holandii



wywodzi się z XIII-wiecznego herbu królewskiej dynastii Orańskiej-Nassau (lew). W czasie okupacji hiszpańskiej 17 prowincji utworzyło parlament i za herb przyjęto lwa trzymającego w jednej łapie 17 strzał, a w drugiej miecz — symbol mocy. Gdy siedem prowincji zjednoczyło się, tworząc obecną Holandię, zredukowano do siedmiu liczbę strzał. Pod tarczą herbową umieszczony jest francuski napis: Je maintiendrai ("Będę bronił"). Powyżej tarczy herbowej — królewska korona Holandii.



Naval Jack


Civil Jack (unofficial)

Niderlandy Burgundzkie, 1384-1477




Znaczna cześć Niderlandów została odziedziczona przez książąt burgundzkich, młodszą linię francuskiego domu panującego Walezjuszów w 1384 roku, po śmierci Ludwika de Mâle, hrabiego Flandrii. Jego następczyni, Małgorzata III Flandryjska poślubiła Filipa II, który dzięki temu związkowi odziedziczył hrabstwa Flandrii, Artois, Rethel i Nevers. Rozpoczęło się burgundzkie panowanie w Niderlandach.

Obszary kontrolowane przez Burgundię poszerzyły się w 1421 roku o hrabstwo Namur, w 1430 o Brabancję i Księstwo Limburga, hrabstwa Holandii, Hainaut i Zelandii, o Luksemburg w 1443 oraz o Geldrię w 1473. Koniec panowania władców Burgundii miał miejsce w 1477, gdy Karol Zuchwały zginął pod murami Nancy nie zostawiając męskiego spadkobiercy. Na mocy prawa salickiego Księstwo Burgundii zostało włączone do Francji, a Niderlandy - do Austrii, dzięki małżeństwu Marii Burgundzkiej z Maksymilianem I z rodu Habsburgów.

Władcy burgundzcy rządzący Niderlandami:

* Małgorzata III Flandryjska (1384-1405)
* Jan bez Trwogi (1405–1419)
* Filip III Dobry (1419–1467)
* Karol Zuchwały (1467–1477)
* Maria Burgundzka (1477–1482)

Zjednoczone Prowincje Niderlandów, 1477-1556




Zeventien Provinciën (Siedemnaście Prowincji) - nazwa obszaru obejmującego Belgię, Holandię i Luksemburg wraz z fragmentami północnej i wschodniej Francji (przy granicy ze Szwajcarią) należące od 1477 roku do Habsburgów austriackich.

Tworzyło je 17 prowincji luźno ze sobą powiązanych. Duże znaczenie odgrywało przedstawicielstwo stanowe - Stany Generalne. Były to prowincje bogate ze względu na dobrą politykę wewnętrzną niekrępującą przedsiębiorczości. Cesarz Karol V popierał rozwój gospodarczy Niderlandów, gdzie szybko docierały nowinki religijne. Niderlandy były jednym z najbogatszych terenów w Europie, więc monarcha tolerował dla własnych korzyści rozszerzanie się reformacji. Po podziale imperium Karola V, jego syn Filip II otrzymał Niderlandy, zwane odtąd Niderlandami Hiszpańskimi.

Niderlandy Hiszpańskie, 1556-1581 Spaanse Nederlanden




(Południowe Niderlandy nid. Zuidelijke Nederlanden, hisz. Países Bajos del Sur, fr. Pays-Bas méridionaux) – potoczna nazwa holenderskich i belgijskich posiadłości Hiszpanii w latach 1556-1581; od abdykacji cesarza Karola V Habsburga do momentu rewolty w Holandii, gdzie powstała wówczas niepodległa holenderska Republika Zjednoczonych Prowincji. Pozostałe przy Hiszpanii i zamieszkane przez katolików tereny belgijskie zwano odtąd Niderlandami Południowymi.

Kraina ta składała się z większości terenów współczesnej Belgii, Holandii, Luksemburgu oraz Nord-Pas-de-Calais - regionu w północnej Francji.