Philippe de Valois, markiz de Villette-Mursay (de Villette-Murçai, Villette-Mursai, Villette-Murcé), baron de Mauzé, urodził się w Normandii, na zamku de Mursay, w 1632 (chociaż podaje się też datę 1627). Był wnukiem słynnego Agryppy d’Aubigné, a przez to kuzynem morganatycznej małżonki Ludwika XIV, pani de Maintenon. Ojciec Filipa, Benjamin de Valois (później rodzina zaczęła się podpisywać Le Valois, zamiast de Valois), markiz de Villette oraz matka, Luiza Artemizja d’Aubigné, wychowali syna w wierze kalwińskiej; ich zamek był jedną z ostoi hugenotów. Jak to było podówczas w modzie, Philippe de Valois służył w armii. Ożenił się 31.07.1662 z Marią-Anną-Hipolitą de Châteauneuf, mieli dwóch synów i dwie córki (ostatnia urodziła się w 1673). Był kapitanem regimentu piechoty, ale w 1668 wycofał się z aktywnego życia. Ostatecznie wybrał karierę w marynarce i 12.03.1672 dostał od razu stopień komandora („kapitana liniowca”). Walczył w bitwie pod Solebay 7.06.1672 jako zastępca dowódcy 56/60-działowca W 1674 został kapitanem 52/58-działowca Apollon i odbył rejs po Morzu Śródziemnym. Dowodząc 56/60-działowcem Assuré brał udział w drugiej bitwie pod Stromboli (8.01.1676; zwanej też starciem pod Alicudi), w bitwie pod Agostą/Augustą (22.04.1676) oraz w Palermo (2.06.1676). Jakoby w roli dowódcy 70/80-działowca Henry uczestniczył w drugiej wyprawie d’Estréesa, uwieńczonej 12.12.1677 zdobyciem Tobago oraz rozbiciem większości floty o skały u wysp Aves 11.05.1678. W 1680 był kapitanem 40-działowca Les Jeux w Indiach Zachodnich.
Wrócił do Francji w marcu 1681. Dowiedział się ku swojej wściekłości, że tymczasem pani de Maintenon skłoniła jego dzieci do przejścia na katolicyzm. Dowodził 60/68-działowcem Excellentnależącym do eskadry Duquesne’a podczas bombardowania Algieru w czerwcu-lipcu 1683. Kiedy (między innymi pod wpływem wszechmocnej pani de Maintenon, która przemieniła starzejącego się króla z satyra w zapiekłego dewota) Ludwik XIV odwołał 18.10.1685 Edykt Nantejski (co stanowiło kulminację procesu prześladowań hugenotów), naciskany przez zwierzchników Philippe de Valois, markiz de Villette-Mursay, porzucił swoją wiarę i przeszedł 20.12.1685 na katolicyzm. Dało mu to natychmiast, 2.01.1686, stopień szefa eskadry. W eskadrze Tourville’a był kapitanem 64-działowca Bourbon i 70/68-działowca Éclatant. Otrzymał 1.11.1689 awans na generała-porucznika. W 1689 dowodził eskadrą we flocie tulońskiej adm. Tourville’a, która na rozkaz ministra Seignelaya wyszła z portu 9.06 i po różnych perypetiach (szerzej o nich w znakomitej książce Piotra Olendra „Wojna Francji z Ligą Augsburską 1688-1697. Działania na morzu”) dotarła do Brestu 30.07. Odegrał bardzo ważną rolę w bitwie pod Béveziers (Beachy Head) 10.07.1690, kiedy udało mu się wyprzedzić czołowe jednostki holenderskie i po zwrocie zmusić je do walki z obu burt. Jego okrętem flagowym był wtedy 84-działowiec Conquérant, wchodzący w skład straży przedniej (wiceadm. de Château-Renault) floty adm. Tourville’a.